རྩོམ་པ་པོ། མཁས་དབང་དགེ་འདུན་ཆོས་འཕེལ།
根登群佩尊者 著
མཁན་པོ་བསོད་དར་རྒྱས་ཀྱིས་བསྒྱུར།
索达吉堪布 译

གང་ལ་བརྟེན་ན་བསླུ་བ་མ་མཆིས་པའི།།
སྐྱབས་གནས་རིན་ཆེན་གསུམ་གྱི་ཐུགས་རྗེའི་མཐུས།།
དོན་མེད་འཁོར་བའི་འཕྲུལ་སྣང་ཀུན་ཞི་ནས།།
བློ་སྣ་ཆོས་ལ་ཕྱོགས་པར་བྱིན་གྱིས་རློབས།
依彼永时无有欺惑者，
怙主三宝大悲之妙力，
无义轮回迷现息灭已，
祈祷加持心趋入妙法。

ཅི་ལ་བསམས་ཀྱང་འཇིག་རྟེན་བྱ་གཞག་ལ།།
ཡང་སྒོས་སྙིང་པོ་ཏིལ་ཙམ་མི་འདུག་པས།།
ཡུན་ཐུང་ཚེ་འདིའི་བློ་སྣ་བསྒྱུར་བྱས་ཏེ།།
ད་ནས་སྙིང་པོའི་ལྷ་ཆོས་བྱེད་པར་བྱ།།
如何思维尘世之琐事，
无有芝麻毫许之实义，
短暂此生心当急剧转，
虔诚勤修精藏胜妙法。

དར་མའི་ན་ཚོད་དབྱར་གྱི་མེ་ཏོག་ཙམ།།
མཛེས་པའི་བཀྲག་མདངས་དགུན་གྱི་འཇའ་ཚོན་ཙམ།།
མི་ཡི་ཚེ་ལ་ཡུན་ལོང་མི་འདུག་པས།།
ད་ནི་སྙིང་པོའི་ལྷ་ཆོས་བྱེད་པར་བྱ།།
妙龄韶华宛如夏日英，
昳丽娇容瞬若冬时虹，
此生寿数短促不久长，
今当勤修精藏胜妙法。

སྡུག་བའི་དུས་སུ་སྐྱིད་པའི་ཐབས་ལ་རེ།།
སྐྱིད་པའི་དུས་སུ་སྡུག་བསྔལ་ཡོང་གིས་དོགས།།
རེ་དོགས་འཕྲང་ལས་ཐར་དུས་མི་འདུག་པས།།
ད་ནི་སྙིང་པོའི་ལྷ་ཆོས་བྱེད་པར་བྱ།།
苦时希求幸福之良方，
悦时担忧愁苦之临降，
永无逃离希忧险关时，
今当勤修精藏胜妙法。

གཅེས་པར་བསྐྱངས་ཀྱང་ནད་དང་གཅོང་གི་གཞི།།
རྒྱན་གྱིས་མཛེས་ཀྱང་མི་གཙང་རང་བཞིན་ཉིད།།
མི་རྟག་ལུས་ལ་སྙིང་པོ་མི་འདུག་པས།།
ད་ནི་སྙིང་པོའི་ལྷ་ཆོས་བྱེད་པར་བྱ།།
珍爱护持疾病沉疴因，
修饰装扮不净之本性，
无常之身无丝毫实质，
今当勤修精藏胜妙法。

ཕྱུག་པོ་ཕྱུག་པོའི་ས་ནས་སྡུག་གཏམ་བྱེད།།
དབུལ་པོ་དབུལ་པོའི་ས་ནས་སྨྲེ་ངག་འདོན།།
མི་རེའི་སེམས་ལ་སྡུག་བསྔལ་ཁུར་པོ་རེ།།
འཁོར་བའི་གནས་ན་བདེ་བའི་སྐབས་མ་མཆིས།།
大亨身处富位尚抱怨，
穷汉身处贫地也呻吟，
每人皆为痛苦包袱累，
轮回之中永无愉悦时。

སྤྱིར་ན་ཕྱི་རོལ་བདེ་སྡུག་སྣང་བ་ཀུན།།
རང་གི་སེམས་ཉིད་གཅིག་པོའི་ཆོ་འཕྲུལ་ཏེ།།
ནང་གི་གཟུགས་བརྙན་ཕྱི་རུ་འཆར་བ་ལས།།
ཕྱི་ཡི་རྣམ་པ་ཚུར་ལ་འོངས་པ་མིན།།
总之外境苦乐之显现，
皆为自心奇特之幻变，
内心影像如实而外现，
外之显像非能入内心。

དེ་ལྟར་ལེགས་པར་གོ་ནས་དཔྱད་པ་ཡིས།།
ཀུན་གཞི་སེམས་ཀྱི་རྩ་བ་ཆོད་པའི་ཚེ།།
སྣང་བའི་ན་བུན་འདི་ཡི་ཕ་རོལ་ན།།
ཆོས་ཉིད་དོན་གྱི་ནམ་མཁའ་དངོས་སུ་བཞུགས།།
通晓彼等如理而思择，
心根阿赖耶之断绝时，
迷乱现境雾霭烟云外，
真实具足法性义虚空。

ཡོད་ཅེས་བྱ་བ་འདི་ཡང་བཅོས་མ་སྟེ།།
མེད་ཅེས་བྱ་བ་འདི་ཡང་བཅོས་མ་ཉིད།།
དེ་འདྲའི་བཅོས་མ་ཀུན་གྱིས་མ་བསླད་པ།།
སེམས་ཀྱི་རང་བཞིན་རྫོགས་པའི་སངས་རྒྱས་ཡིན།།
所谓之有假立非真实，
所谓之无亦具虚幻性，
彼等一切假立无杂染，
心性本为圆满正等觉。

ཡིན་མིན་རྣམ་རྟོག་ཆུ་ཡི་གཉེར་མ་བཞིན།།
གཅིག་རྗེས་གཅིག་གིས་མཐུད་དེ་འགྲོ་བ་འདི།།
གཏོད་མེད་ངང་དུ་ལྷོད་ཀྱིས་ཞིགས་པའི་ཚེ།།
ཆོས་དབྱིངས་གདོད་མའི་རྒྱ་མཚོར་སླེབས་པ་ལགས།།
是非妄念如水之涟漪，
频频泛起此等之众生，
无缘之中自然安住时，
趋至法界本始之大海。

མདོར་ན་སྣང་བ་སེམས་ཀྱི་ཆོ་འཕྲུལ་ཏེ།།
སེམས་ནི་སྟོང་པ་གཞི་མེད་རྩ་བྲལ་ཉིད།།
གཞི་མེད་ཆོས་ལ་བདག་ཏུ་བཟུང་བ་ཡིས།།
ཁྱོད་དང་ང་ཡང་འཁོར་བའི་གནས་སུ་འཁྱམས།།
总之境现乃为心幻化，
心则本空无基而离根，
无基之法执为我所故，
汝吾长时漂流轮回中。

དེ་ནི་སྣང་བའི་རྗེས་སུ་མ་འབྲང་བར།།
སྣང་མཁན་ཁོ་ལ་ཅེར་གྱིས་བལྟས་པའི་ཚེ།།
བརྗོད་དུ་མེད་པའི་རང་ངོ་མཐོང་འགྱུར་པས།།
སངས་རྒྱས་ཐོབ་པའི་ལམ་དེ་ཐག་མི་རིང་།།
自此当不追随外境转，
无散直视自心之当下，
现见无可言说心自性，
则获佛果道路不遥远。

དེ་ལྟར་རྩ་གསུམ་ལྷ་ཡི་བྱིན་རླབས་ཀྱིས།།
མྱུར་དུ་རང་སེམས་སྟོང་བའི་རྩད་ཆོད་དེ།།
ཀ་དག་རྫོགས་པ་ཆེན་པོའི་རྒྱལ་ས་ནས།།
མཐའ་མེད་འགྲོ་བའི་དོན་ཆེན་བྱེད་པར་ཤོག།
依彼三根本尊之加持，
愿能迅速证悟大空性，
获得本净大圆满王位，
利益无边无际之众生。

慧海之库与物质之仓是为反量也，慧库无为转无量，多用之反增之。物仓储存乃无常，施之减之，故无为乃大，大在无量，无常乃微，微在消然。

如果把人的智慧聪明的储藏境比做一个仓库的话，那么它与储存物质的仓库恰是相对的反量。智慧聪明的仓库属于无为转无量，即以无为的定理转无量的境界，所起的作用的是越用就越多，也就是说，一个人的才智聪明，是越用越聪明，越锻炼反应力就越快，越进步、聪明智慧量就越增加，永远不会枯竭。而物质的仓库，储存的东西，是属于无常性的，也就是处在成住坏空之中，在不断地消失，只要你用一点，它就会少一点，仓库的东西会慢慢用空。所以说，无为属于大，大在无量，无常属于微，微在消然，甚至于彻底没有。

佛家主张无我，是不要另起一个妄心之我，而求真我。所以小乘的基本理论，讲的是苦、空、无常、无我；而释迦牟尼佛涅槃的时候，又翻转来讲了四个字：“常、乐、我、净。”他刚生下来时，一手指天，一手指地说：“天上天下，唯我独尊。”这就指明了人人自性本来有个天真的我，但这个我，不是另起妄念的我。佛在人世间几十年，在他将涅槃的时候，问他证得了什么，他说我已经证得本自寂灭“常乐我净”，那个天真的自我找到了。

孟子说：“穷不失义，故士得己焉。”一个人的学问修养做到了，虽然一辈子倒霉，人格始终不褪色。不要因为自己没有钱，而将自己的人格打折扣，那就整个失败了。“士得己”就是有我，“己”就是我，“得己”就是保得住我自己。

我刚才说人格的保持，年轻人要特别注意。若干年前，两三个大学的佛学社团联合邀我作一次演讲，可是我听见是佛学社团就头大，讲佛讲得不好会讲“糊”，讲得糊里糊涂的。我当时对他们讲的题目是“有我与无我之间”。学佛要无我，形而上道——自己讲修养，要到达“无我”之境，才可以入门，但还不是最高。做人做事，一定要“有我”，才能够立大功成大业。一般学佛的人，拿了这个“无我”的名词，就把鸡毛当令箭，到处“无我”一番，结果佛既学不成，人也做不好，这是学佛的人最容易犯的毛病。

做人一定要“有我”。例如写一篇文章，如果其中“无我”，则不值一读，不会有内容，老师就会批“不知所云”四个字；画家画一幅画，“无我”就没有东西。做人“无我”则怎么做人？是谁在做人？我就是我，不能变成你。更不能今天变成张先生，穿上西装；明天又变成李小姐，抹上口红。那成什么话？所以做人要有我，每人有自己的人格，自己的品德，自己的风格。至于风格对与不对，在于前面说的“尊德乐义”这个范围。各人在这个范围之内，建立各自的品格，老实人是老实的风格，慷慨的人是慷慨的风格，这就是“我”。

——《孟子与尽心篇》（东方出版社）

既然佛法要修到无我，但是如果无我了，谁来说法？谁来讲经？谁来听法？真正的佛法，在释迦牟尼佛生下来就已经说完了。释迦牟尼佛生下来走七步路，一手指天，一手指地，开口说，“天上天下，唯我独尊”，佛法就说完了。就是这个唯我独尊，每个人都是这个我，你找到了就成功了。人人有一个本性本命，这个身体的我是假的，我们说话思想都是假的。每个生命都有个真我，你的真我找到了就是佛，就天上天下，唯我独尊。佛讲这个话的时候，两手这样摆的，这是什么手印，你们参！

佛法处处讲无我，其实我们学佛的人，不要说做不到无我，就是无身都做不到。忘掉身体还不是无我，你还有念头存在，一念之间就是我。学佛人的我，尤其厉害，处处有我，我的见解、我的学问、我的身体，这个我比普通人的还大。你看外面的人整天忙，晚上还要去玩，你问他的我在哪里，他一定觉得莫名其妙。修持的人学了佛法，再加上坏个性，他的这个我就不得了啦！认为天上天下，唯我独尊。

还有，我最怕在大学里搞佛学社的同学了，搞其它活动的同学都很活泼，佛学社的同学，往往目光呆滞，衣冠不整，言语无味，面目可憎。希望大家正视这个问题，不要搞得所有佛学社团都如此。我年轻的时候，对这些团体，简直是羞与为伍。当然，我这又落入傲慢，也不对。有一年，有几个大学生，要我为几所大学的佛学社的联合活动讲演，我推不掉，但是我说明不讲佛学，就定了个题目叫“我与无我之间”。当时讲的内容没有记录下来，我主要告诉他们，学佛讲无我，谁能做得到？但是做人做事必须有我。你写一篇文章，如果无我，你就写不出来了，笔都不要拿了。任何一篇文章、一个艺术品乃至绣一朵花，处处都有我。人生处处有我，我要穿什么衣服才合适，我要坐在什么位置才对。一部人类的历史文明，无我就创造不出来，佛就告诉你，天上天下，唯我独尊。但是在修养上，叫你无我，是无小我，不要执着现在假相的我，以为是真我。

佛法的修证，在于找到生命的真我，无我是个方便法门。修证工夫要放下身心，放掉我这一念，才可以证到涅槃清净自性；在起用上，想成佛成菩萨，就要有我。你看，佛也有我嘛！阿弥陀佛的我，是西方极乐世界的形态，东方药师如来的我，他的国土和阿弥陀佛的世界的我不同，北方不空如来，他的佛境界同别的佛又不同。十方三世诸佛，各有各的佛国土，各有各的我。佛佛道同，方便教化，起用功德不同，愿力不同，作用不同。此我与那我彼此无妨，归于一个大我。学佛这些道理没有搞清楚，一天到晚无我，你无个什么我？我与无我之间要去好好参究。

——《维摩诘的花雨满天》（东方出版