Nobody knows it's empty,
The smile that I wear.
The real one is left behind in the past
Because I left you there...

Nobody knows I am crying.
They won't even see my tears.
When they think I am laughing,
I wish you were here...

Nobody knows it's painful.
They think that I am strong.
They say it won't kill me,
But I wonder if they are wrong...

Nobody knows I miss you.
They think I am all set free,
But I feel like I am bound with chains,
Trapped in the mystery...

Nobody knows I need you.
They think I can do it on my own,
But they don't know I am crying
When I am all alone...

In the end, are you with me?

"Við getum ekki lengur notað hefðbundna hugsun."

Breski ofursti gat greinilega skilið kínversku, svo hann kinkaði kolli, „tobeornottobe ...“

„Hvað sagði hann?“ Spurði Shi Qiang Wang Miao.

„Ekkert.“ Wang Miao svaraði vélrænt. Þetta fólk virðist dreyma, í stríðinu? Hvar er stríðið? Hann snéri sér við höfuðið og horfði á gólf til lofts glugga í salnum.

Gangandi að bílnum sagði Chang Weisi aftur: "Prófessor Wang, þú verður að hafa mikið af spurningum til að spyrja."

„Hvað sagðir þú að núna hefði eitthvað með herinn að gera?“

„Stríð hefur auðvitað eitthvað með herinn að gera.“Wang Miao horfði á allt í björtu vorljósum umhverfis hann í rugli, "Hvar er stríðið? Það er enginn heitur staður í heiminum núna. Það ætti að vera friðsælasta tímabil sögunnar."